Als de tijd voorbij gaat

Wat is tijd toch een vreemd fenomeen. Momenten vliegen voorbij, het glipt door je vingers en je lijkt er geen vat op te hebben. Tijd houdt je in spanning of het maakt je melancholisch.. zoiets.
Vanmiddag zag ik mijn oude schoolvriendinnetje na vijf jaar geen contact meer te hebben gehad. Haar huis nam me weer mee naar vroeger.. het uitzicht op de lichtjes van flats, de geur in de huiskamer, de banken, de stoelen.. Zelfs de kleur van het behang leek m'n keel dicht te knijpen en ik voel weer dat oude gevoel. In een flits ben je weer twaalf jaar oud en vier je samen oud en nieuw.. Je bent weer iemands tweede dochter, je bent weer iemands vertrouwde vriendin. Je bént weer.

Vriendschap is toch iets universeels. Want ook al zie je elkaar vijf jaar niet, blijkbaar is zo'n band zo sterk dat je over elkaar droomt, aan elkaar denkt, elkaar toch weer opzoekt in gedachten.
En ookal was je officiëel geen vrienden meer, in je gedachten en in je droomwereld kun je er eigenlijk niet onderuit.
Vriendschap is.
Vriendschap blijft.

Wat voor afstand er ook tussen zit.

Irene